«این ماشین مال احمد رادیاتورساز بود. تا زمانی که خودش زنده بود نفروخت، اما بعد که مرحوم شد وراثش آن را فروختند. پنج سال پیش بود که دخترم دکتری روابط بین الملل در رم قبول شد و گفت بابا دوست دارم با این ماشین برویم کلاردشت. گفتم به شرطی که درها را آهسته باز و بسته کنید و رفتیم. جاده خیلی شلوغ بود و چند ساعت تاخیر داشتیم، اما از آنجا هم راهی آذربایجان شدیم. در جاده که بودیم یک زانتیایی پشت سر من می آمد و هرچه راه می دادم نمی رفت. در بستان آباد ایستادیم تا چیزی بخریم که پیاده شد و آمد سراغ من. نگو تبریزی بود و این ماشین را می شناخت.