در علمی ترین دوره تاریخ بشر و در شرایطی که انسان بیش از هر زمان دیگر برای رسیدن به موفقیت نیازمند تکنولوژی هایی برتری است که خودش ساخته، کاروان ورزشی ایران درحالی که هنوز هم امیدوار به کسب مدال های بیشتر است، با کسب 10 مدال طلا، نقره و برنز بهترین نتیجه تاریخش در ادوار مختلف المپیک را به دست می آورد.

آیا ورزش ما علمی شده است یا این که ما خبر نداریم و الان سال هاست که به صورت برنامه محور پیش می رود؟ هیچ کدام. البته نه این که قهرمانان ما و مربیان شان از علم روز دنیا فاصله دارند یا مدیران ما هیچ برنامه ای برای موفقیت ندارند و موفق می شوند؟ نه! برای رسیدن به افتخاری چون کسب مدال المپیک، هم باید برنامه داشت و هم باید همگام با علم روز دنیا پیش رفت. اما وقتی به جدول توزیع مدال ها نگاه می کنیم و می بینیم کشورهایی علمی تر و با برنامه تر از ایران هستند که حتی نیمی از مدال های قهرمانان ایرانی را به دست نیاورده اند، یک نتیجه گیری تازه، از این موفقیت عایدمان می شود.

بدون شک ورزش در کشورهایی چون اسپانیا، دانمارک، سوئد، آرژانتین و پرتغال علمی تر از آنچه در ایران هست، پیگیری می شود. مدیریت ورزشی هم در این کشورها غالبا آکادمیک تر از آن چیزی است که در ایران شاهدش هستیم، اما کاروان ورزشی ایران با کسب چهار مدال طلا، پنج نقره و یک برنز در میان 15 کشور برتر جهان قرار می گیرد و آنها در بهترین حالت، همچون اسپانیا و دانمارک فقط دو طلای المپیک را به دست می آورند کشوری نظیر پرتغال هم فقط صاحب یک مدال نقره می شود.

این تفاوت فاحش نشانگر ظرفیت بالایی است که در ایران وجود دارد اما در بسیاری از کشورهای دنیا نیست. ظرفیتی که کسب ده مدال المپیک شاید نتیجه شناسایی کمتر از 10 درصد استعدادهای آن باشد. اغراق نیست اگر بگوییم کشوری چون اسپانیا با آن امکانات گسترده ورزشی، اگر فقط نیمی از استعدادهای موجود در ایران را داشت، در المپیک پا به پای آمریکا، چین، بریتانیا و روسیه مدال کسب می کرد. پس ما هم می توانیم در ورزش دنیا آقایی کنیم؛ به این شرط که استعدادهای پرشمار جامعه جوان و نوجوان کشور را دریابیم و در باد موفقیت تاریخی که در المپیک 2012 لندن به دست آورده ایم، نخوابیم.