مثل یک میدان نبرد است، دو طرف به هم خیره شده اند، همان اندازه که اولی گام بر می دارد، دومی گاز می دهد. همین که اولی یک قدم بر می دارد، دومی یک متری جلو می آید.

کسی کوتاه نمی آید. اولی خودش را مقدم می داند، دومی این حق را به حساب زیاده خواهی می گذارد. آن قدر به همدیگر نزدیک می شوند تا بالاخره یکی کوتاه بیاید، اما همیشه داستان با بی خیال شدن یک طرف تمام نمی شود، گاهی این صحنه نبرد، با خون تمام می شود.

این صحنه، داستان هر روز خیابان های تهران است، خیابان هایی که هر روز یک کشته می دهد. معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران به خبرگزاری های کشور گفته است که روزانه دو نفر در تصادفات رانندگی تهران کشته می شوند که یک نفر عابر پیاده است. آمار هم می گوید، در چهار ماهه نخست امسال 266 نفر در تصادفات تهران کشته شده اند که نیمی از آنها را عابران پیاده تشکیل می دهند.

استاندارد نبودن معابر، تعبیه نامناسب پل عابر و ساخت و سازهای دائمی در این معابر نیز از دلایل ورود عابران به مسیرهای عبور خودرو محسوب می شود. اما تهران، پایتخت خودروهاست، عابران خطوط ویژه مشخصی ندارند، اگر هم داشته باشند، خودروها به آن تعرض می کنند. موتورسیکلت ها مسیر پیاده رو را انتخاب می کنند و هیچ خودرویی عابر پیاده را در اولویت نمی بیند.

این در حالی است که اولین نکات به چشم آمده مسافران فرنگ به همین موضوع احترام به عابر پیاده برمی گردد. چه در خطوط عابر پیاده و چه در سایر مسیرها هیچ خودرویی به خودش اجازه نمی دهد تا در صورت مشاهده عابر، توقف کامل نکند. اما در همین خیابان های پایتخت خودروها حتی در خطوط عابر پیاده نیز، زمانی توقف می کنند که فاصله سپر آنها با عابر کمتر از ده سانتیمتر است.

متاسفانه این بازی مرگ، پیر، جوان، زن، مرد و کودک نمی شناسد. شهر متعلق به خودروهاست و هیچ فرهنگ سازی در خصوص احترام به حق تقدم عابر نمی شود. شاید اگر در یک دهه ای که صرف فرهنگ سازی احترام به قوانین راهنمایی و رانندگی مانند بستن کمربند ایمنی می کردیم حقوق عابر پیاده هم گوشزد می شد یک تهرانی، هر روز سهم کشته های تصادفات نمی شد.