اختلافاتی که در سال های اول انقلاب میان مسوولان اجرایی و دیگر ارکان نظام به وجود می آمد به جهاتی قابل توجیه بود. چنانچه اداره کشور توسط مهندس مهدی بازرگان، نخست وزیر دولت موقت که از سوی بنیانگذار انقلاب منصوب شده بود، از همان ابتدا با چالش هایی مواجه شد تا اینکه سرانجام وی استعفا داد و بعد از دولت موقت، ابوالحسن، بنی صدر نخستین رییس جمهور ایران که پیش از این با مخالفان بازرگان همنوا بود و دولت او را غیرانقلابی می خواند بعد از اینکه خود به ریاست جمهوری رسید با وجود اینکه در ابتدا از حمایت جامعه روحانیت مبارز برخوردار بود اما بعد از مدتی کم کم با چالش هایی مواجه شد که حتی در تعیین نخست وزیر و