اسطوره ها از نوع دینی و مذهبی شان بیش از پیش در دامن خیر و شر پر و بال می گیرند. چرا؟ پاسخ را باید آغشته به مصداق و برهان کرد. توجه کنید به داستان هابیل و قابیل، داستان هاروت و ماروت و چاه بابل، حتی داستان سلیمان و حشمتش و ماجرایش با مور، حتی داستان نوح و کشتی اش، حتی صبر ایوب و چشم سفیدی قومش، ماجرای ابراهیم و نمرود و شاید هم چشم تنگی برادران یوسف و پیراهنی که بوی حیات بخشی را به کنعان می رساند و بزرگ ترین داستان عاشقانه به رگه های دینی یعنی یوسف و زلیخا. و صدالبته عاشورا، امام حسین(ع) و یزدیان، حضرت ابوالفضل و سپاهیان عمر سعد. در همه این مصادیق، فراز خیر و نشیب شر به رخ کشیده می شود.