بی خانمان های شهرمان جوان تر شده اند، آنقدر جوان که بعضی هایشان به زحمت 20 سالشان می شود، حالادیگر کارتن خوابی در پایتخت مرد و زن نمی شناسد؛ از مردان و زنان سالمند گرفته تا دختران جوان کم سن و سال.

اگر تا چندی پیش تنها تصور ما از یک بی خانمان، مردی با مو و ریش بلند و نامرتب، ظاهری چرک و کثیف و لباس های کهنه و پاره بود، حالاباید به این تصویر، پیرزن های رنجور و تنها یا زنان معتاد بی خانمان را هم اضافه کنیم، اما این پایان این ماجرای غم انگیز نیست.

سن کارتن خوابی زنان در کلانشهر بی در و پیکری به نام تهران بسرعت رو به کاهش است؛ حالاشاید در تاریکی شب نگاهمان به دختران کم سن و سالی هم بیفتد که از روی ناچاری جز پارک ها، زیر پل ها، ساختمان های نیمه کاره و داخل جوی ها، سرپناه دیگری ندارند تا در آن شب را به صبح برسانند؛ سرپناهی که خودشان خوب می دانند چندان هم امن نیست.

بی خانمانی فقط درد زنان بی خانمان شهر ما نیست، زنان و دخترانی که ناچار این نوع زندگی را انتخاب کرده اند، خوب می دانند که باید تاوان سختی در این راه بپردازند.

این همان موضوعی است که مدیرعامل سازمان رفاه و خدمات اجتماعی شهرداری تهران از آن به عنوان زنگ خطری برای کاهش سن آسیب های اجتماعی زنان در پایتخت تعبیر می کند و می گوید: زنان معتاد کارتن خواب در پایتخت رو به افزایش هستند.

نیمه دوم سال که از راه می رسد، داستان تکراری و نخ نمای بی خانمان ها و کارتن خواب های شهرمان با چاشنی آماری از بی خانمان های جمع آوری شده از سوی شهرداری توسط دستگاه های مسئول اعلام می شود بدون این که طرح این مساله به ارائه راهکاری بینجامد که در نهایت باعث تغییر محسوسی در وضع زندگی کارتن خواب های شهرمان شود.

حالادیگر برای کارتن خواب های شهر ما تابستان یا زمستان فرقی نمی کند؛ در گرمای تابستان یا سرمای زمستان، آنها همیشه هستند هر چند مسئولان سازمان های متولی فقط هنگام سرمای هوا به یادشان می افتند.

انگار آنها هم پذیرفته اند که همیشه باید کارتن خواب باقی بمانند، ما مثل همیشه امید واریم هنوز هم اراده ای برای سامان دادن به وضع رقت انگیز بی خانمان های شهرمان وجود داشته باشد.

گروه جامعه