وقتی نه در یک پانسیون پر از آدم های ناشناس و رنگارنگ، نه در یک مسافرخانه متروک با آدم های مشکوک، بلکه در بهترین و نخبه پرورترین دانشگاه ایران؛ جایی که می گویند آکسفورد یا MIT ایران است؛ دانشگاهی که از کنکور 800 هزار نفری، نهایتا 400 نفر از بهترین ها را جذب می کند، یعنی در دانشگاه صنعتی شریف، پلاکارد بزنند که «باید تا فلان روز، قلیان ها را جمع آوری کنید، وگرنه از خوابگاه محروم تان می کنیم،» شما چه واکنشی از خود نشان می دهید؟

در این خبر کدام زاویه را باید دید و کدام مهم تر است؟ شیوع قلیان؟ دانشگاه شریف؟ یا معضل فراگیری شدید و عجیب قلیان در مهم ترین نخبه گاه این مملکت؟این پلاکارد در عین سادگی و کوتاهی ظاهرش، حکایت از یک پدیده اجتماعی فرهنگی دارد، شیوع بی سابقه قلیان در دانشگاه صنعتی شریف.

یعنی می توان باور کرد که باهوش ترین و نخبه ترین دانشگاهی های ایران از مضرات بی شمار قلیان و نیکوتین که حتی عامیانه ترین افراد جامعه هم از آن مطلع هستند، بی خبرند؟پرسش دیگر و بنیادی تر این است که خوابگاه های دانشجویی یا لااقل خوابگاه نخبه پرورترین دانشگاه ایران، چه کم دارد که قلیان آن جای خالی را پر کرده است؟

در خوابگاه های دیگر، در خوابگاه های دانشگاه های دیگر، دانشگاه های درجه سه دانشگاه های غیرانتفاعی ها و... چه می گذرد؟

48 سال از تاسیس دانشگاه صنعتی شریف می گذرد، هیچ وقت تابلوهای خوابگاه دانشگاه شریف، شاهد نصب چنین پلاکاردی بوده است؟ این اتفاق را باید جدی گرفت.

جام جم