تلویزیون در برنامه هایی مانند«هفت»، «کارگاه هنر»، «میدان فرهنگ»، «دستان» و «مجله تئاتر» هنرهای چندگانه را نقد و بررسی می کند. هر کدام از این برنامه ها مخاطبان خاص خود را دارد که به صورت پیگیر این برنامه ها را تماشا می کنند. این برنامه ها از رسانه ای روی آنتن می رود که بسیار تاثیرگذار و در شرایطی جریان ساز است. از طرفی تلویزیون بهترین رسانه و پایگاه برای تبلیغات آثار هنری است. مردم با دیدن برنامه های هنری و فرهنگی تلویزیون دستشان در انتخاب باز می شود و مثلابهتر می توانند تماشای یک فیلم را در سینما انتخاب کنند یا به تماشای یک تئاتر بروند یا از دیدن آن صرف نظر کنند.

تلویزیون بزرگ ترین رسانه برنامه ساز در کشور ما هم هست و روزانه ده ها برنامه ترکیبی، مستند، نمایشی و... در گونه های مختلف برای سنین مختلف در آن ساخته و پخش می شود. حال از آنجا که تلویزیون رسانه ای در دسترس و فراگیر است، منتقدان زیادی هم دارد و دیگر با وجود اینترنت و فضاهای مجازی هر کسی می تواند با تماشای تلویزیون برنامه های آن را نقد کند.

این نقد ها هم می تواند مثبت و هم منفی باشد، اما یک راه دیگر هم برای نقد برنامه های تلویزیون وجود دارد؛ نقدی که هم می تواند اعتماد مخاطبان را به همراه داشته باشد و هم منتقدان خاص تلویزیون را آموزش دهد. شبکه های تلویزیونی می توانند برنامه یا حتی چند برنامه برای نقد آثار خود تهیه و پخش کنند. در این شرایط تلویزیون با همه وسعتش آئینه ای مقابل برنامه های خودش می گذارد و خوب و بد آنها را منعکس می کند.

تا چند وقت پیش برخی شبکه ها برای سریال های پرمخاطب خود بعد از پایان نمایش سریال، برنامه نقد طراحی می کردند. در این برنامه ها که عناوینی مانند «نقد یک» یا «نقد دو» داشت، یک منتقد و یک مجری مقابل کارگردان و نویسنده کار می نشستند و از او درباره سریالش سوالاتی می پرسیدند. این برنامه های نقدمحور می توانست شروع خوبی برای دیگر برنامه هایی با این ساختار باشد. امروز نیز می توان این نقدها را ادامه داد چرا که با گسترش شبکه ها و برنامه های تلویزیونی و به طبع آن گسترش نقدهایی که به برنامه های تلویزیون وارد می شود، این رسانه می تواند با نقد خود، راه را برای نقد منصفانه هموار کند.