اغلب مربیان موفق خارجی در گذشته ای دور به توفیق های قابل قبولی در فوتبال کشورمان رسیده اند. شاید همان زمانی که دوره بازی کردن نسل ما در زمین بود، افرادی مثل رایکوف و اوفارل تلاش های ماندگار و با ارزشی در فوتبال کشورمان به ثبت رساندند.

ممکن است حس و دیدگاه من، قدری ناسیونالیستی تلقی شود، ولی معتقدم هیچ یک از مربیان خارجی در فوتبال کشورمان نمی توانند خدماتی در حد مربیان وطنی ارائه کنند چون مربیان با اخلاص خودی، با علاقه تمام و از عمق جان برای این ورزش مایه می گذارند و خیلی بیش از یک مربی خارجی ناآشنا با فرهنگ ما قادر به برقراری ارتباط موثر با بازیکنان هستند. از این گذشته دوران موفقیت مربیان خارجی در کشور ما به زمانی باز می گشت که سطح دانش و فرهنگ فوتبال حتی در کشورهای اروپای شرقی به مراتب بیش از فوتبال ایران بود، در حالی که در سال های اخیر به دلیل برگزاری کلاس های متعدد مربیگری در کشورمان، سطح دانش مربیان ایرانی کاملاارتقا یافته است. علاوه بر این، پخش صحنه های بهترین فوتبال های دنیا که مرتبا از شش شبکه تلویزیونی کشورمان صورت می گیرد کاملامربیان و بازیکنان فوتبال ما را با بهترین و پیشرفته ترین سیستم های این ورزش آشنا کرده است.

در مجموع، باوجود آن که دیگر اثر چندانی از صمیمیت ها، حفظ حرمت ها و غیرت و تعصب گذشته های فوتبال وجود ندارد، ولی هنوز آنچنان رابطه مربی و بازیکن در کشورمان، رنگ روابط پدر و فرزندی (و بعضا مرید و مرادی) دارد که اگر یک مربی کنار زمین رنگش بپرد، بازیکن با توان و تعصبی چند برابر در میدان مسابقه ظاهر می شود!