یادش بخیر فکر کنم تمام دهه شصتی ها یادشون باشه کلاس های 50 نفره با نیمکت هایی که مجبور بودیم 3 نفره از اون ها استفاده کنیم. تازه دوران کودکی جای خوب این داستان بود. اصل ماجرا از آنجا شروع شد که دانشگاه رفته ها و نرفته ها رفتند دنبال کار و حکایت ما شد مثل«کسی که به هر جا می رسید دیر شده بود» و به دنبال آن مشکلات ازدواج، تهیه مسکن و...

البته مشکلات نسل ما به همان جا ختم نشد در هر مرحله و هر جایی که قدم گذاشتیم زیادی متقاضیان نسل مان بهانه ای شد برای ادامه مشکلات و همه این ها سبب شد که بچه های دیروزی تصمیم بگیرند تجربه خودشان برای فرزندانشان تکرار نشود غافل از اینکه این تصمیمشان شد حکایت نعل وارونه و بر هم زدن تناسب هرم جمعیتی کشور تا جایی که این روزها زمزمه هایی درباره اینکه جمعیت ایران رو به خاکستری شدن است را می شنویم.