صبح نخستین روز تابستان «سپیده» درحالی که به خواب عمیقی رفته بود ناگهان باصدای فریاد مادرش از خواب پرید. درحالی که هنوز گیج بود مات و مبهوت و از پشت چشمان پف آلود به اطراف و مادرش که همچنان غرولند کنان در اتاق راه می رفت نگاهی انداخت. مادر، در حالی که اتاق دخترش را مرتب می کرد از سپیده خواست هرچه زودتر خودش را به کلاس زبان برساند. بنابراین با بی حوصلگی از جا برخاست و آماده حرکت شد. اما سپیده به قدری دلشوره داشت که به هیچ عنوان نمی خواست از خانه بیرون برود. انگار با این حال چاره ای نداشت. دقایقی بعد هم با گام های لرزان وارد فرهنگسرای نزدیک خانه شان در جنوب تهران شد.