وقتی از موفقیت ها، شکوفایی استعدادها، توانمندی های خارق العاده و هوش و ذکاوت سخن به میان می آید، ناخودآگاه چهره جوانی زیرک، پرسشگر و پرجنب و جوش در ذهن انسان نقش می بندد زیرا ما عادت کرده ایم که دوران جوانی را دوران اوج شکوفایی استعدادها و در مقابل دوران سالمندی را دوران کم تحرکی و گوشه نشینی بدانیم. اگر به زندگینامه انسان های موفق و نام آشنا نگاهی بیندازیم خواهیم دید که کم نیستند افرادی که پس از 50 سالگی و پس از بازنشستگی دست به کارهای عظیم زده اند؛ کارهایی که از بسیاری از جوانان خلاق و پرتلاش برنمی آید.

به گفته روانشناسان سنین بین 50 تا 80 سالگی دورانی است که انسان خودش را برای بار دوم کشف می کند و شناخت درستی از توانایی های ذهنی خود پیدا می کند به طوری که با یک انگیزه بالادرصدد تحقق بخشیدن به رویاهایش برمی آید. اگر بخواهیم نمونه هایی از افرادی که در سنین سالمندی دست به کارهای بزرگ و ماندگار زده اند بیاوریم، می توانیم از الکساندر فلمینگ کاشف یادی بکنیم. او در سن 64 سالگی موفق به دریافت جایزه نوبل شد. هر ساله اخبار جالبی از سالمندان با اراده ای که برای رقابت با پشت کنکوری های جوان در این آوردگاه علمی ثبت نام می کنند، می شنویم. به عنوان مثال طبق اظهارات معاون سازمان سنجش آموزش کشور، در کنکور سراسری امسال پیرترین داوطلب 77 سال سن داشت که ساکن تهران بود و در گروه علوم تجربی شرکت کرده بود.