زندگی در جهان سوم بدون چشیدن طعم سیاست ممکن نیست. علاوه بر طعم، چشم ما ایرانی ها در این سال ها به چند چهره در عالم سیاست عادت کرده است. گویی جز همین چند نفر، افراد دیگری روی گردونه سیاست حضور ندارند. روی دیگر سکه این ادعا این است که به یکباره چهره یی در عرصه سیاست برجسته می شود که سابقه و تجربه فعالیت های سیاسی- مدیریتی اش محدود به یکی دو پست است نه مسیری که بتوان آن را در مسیر پیشرفت ارزیابی کرد. به ناگاه از حاشیه به متن می آید. همه چیز به هم می ریزد و سپس دوباره همان چهره های تکراری مطرح می شوند و به کانون توجه بازمی گردند. گاهی حتی نقش منجی هم به خود می گیرند.