چند روز بعد از شکست سنگین تیم ملی جوانان از کره جنوبی و حذف این تیم از دور رقابت های راهیابی به جام جهانی، وقتی از فریدون معینی مدیر کمیته جوانان فدراسیون فوتبال پرسیده می شود آیا از اعتماد به اکبر محمدی سرمربی بی نام و نشان این تیم پشیمان نیستید؟ او در پاسخ می گوید: نمی دانم چه بگویم. باور کنید ما در کمیته جوانان کارمان دشوار است. مربیان خوب با رقم هایی که فدراسیون می دهد نمی آیند کار کنند.

این واقعیتی است که بعد از سال ها، یکی از صادق ترین مسئولان فدراسیون فوتبال به آن اعتراف می کند. در حقیقت معینی دلیل انتخاب فردی کم تجربه در پست حساس سرمربیگری تیم ملی جوانان را بی پولی و محدودیت مالی فدراسیون برای جذب مربی خوب عنوان می کند.

این که چرا مدیران فدراسیون فوتبال ما در جذب منابع مالی مناسب، آن هم در پول سازترین ورزش دنیا این قدر ناتوان هستند، بحث مهم دیگری است، ولی آنچه اکنون جای تامل دارد این مساله است که چرا هر فردی رقم پایین تری را برای دستمزد خود پیشنهاد کند، در راس کلیدی ترین مسند فوتبال قرار می گیرد؟! درست مثل همین اکبر محمدی که بعد از حذف تیم ملی نوجوانان، نه تنها کنار گذاشته نشد، بلکه به سرمربیگری تیم ملی جوانان هم ارتقا پیدا کرد و بعید نیست اگر مسئولان فدراسیون به حال خود رها شوند، هدایت تیم های امید (المپیک) و بزرگسالان ایران را هم به او بسپرند!

به هر حال با تمام احترامی که به استعدادهای علاقه مند و دانش پژوه فوتبالی وجود دارد، ظهور چند چهره کم تجربه و ناشناخته و تبدیل آنها به چهره های کلیدی عرصه کادر فنی تیم های ملی فوتبال ایران، آن هم در شرایطی که ده ها نام معتبر و پرتجربه و صاحب دانش فوتبال کشور پشت سیم های خاردار ورودی به نیمکت های تیم ملی محصور مانده اند، به هیچ وجه کار مناسبی به نظر نمی رسد. این درحالی است که عرف دستمزد بیشتر مربیان شاخص و معتبر فوتبال ایران نظیر جلالی، یاوری، ابراهیم زاده، قلعه نویی، ذوالفقارنسب، فیروز کریمی، درخشان، مایلی کهن، دایی، فرکی و... به مراتب پایین تر از برخی مربیان ناکارآمد خارجی فوتبال کشورمان است و سپردن تیم های ملی پایه به هریک از این اسامی شناخته شده و کاربلد، می تواند ثمره بس باارزشی را برای آینده فوتبال بیمارمان به ارمغان آورد.