همه چیز با وعده های ثبت جهانی شروع شد. طاق بستان که از آن به عنوان نمادی از دلاوری های ساسانیان نام برده می شد با اجرای پروژه ساماندهی مجموعه تاریخی فرهنگی به یکباره به دست بولدوزرها و بیل های مکانیکی سپرده شد. هرچند کارشناسان با اجرای پروژه موافق بودند، اما نحوه اجرا به بروز مخالفت ها منجر شد.

علی هژبری، باستان شناس در این خصوص به خبرگزاری میراث فرهنگی گفت: با توجه به عکس ها و طرح هایی که از طاق بستان به جا مانده، شکل اصلی بنا به صورت دو طاق است که در ارتفاعی بالاتر از سطح زمین امروز قرار گرفته است. بنابراین برداشتن پیاده روهای بتونی که امروز در جلوی بنا شاهد آن هستیم، کار درستی است و در واقع سیمای اصلی بنا را به آن باز می گرداند.

هرچند وی با اجرای پروژه ساماندهی نمای طاق بستانی موافق است، ولی نحوه اجرا را غیرکارشناسانه دانست و تاکید کرد: اجرای این پروژه به نحوی که از ادوات مکانیکی و وسایل حفاری استفاده شده، اقدامی بسیار عجولانه است که می تواند صدمات زیادی به بنا بزند. در واقع باید این اقدام با نظر کارشناسان میراث فرهنگی و تدوین آن در سازمان میراث فرهنگی انجام می شد که بعید می دانم انجام شده باشد.»

البته اقدامات اینچنینی نه تنها در بنای طاق بستان، بلکه در موزه سنگ آن نیز اتفاق افتاد. این موزه هم همگام با وعده میراث جهانی، بدون حفاظت و کاملادر معرض خطر قرار گرفته است. نه تنها از حفاظ های شیشه ای بر سنگ نگاره های ساسانی خبری نیست، بلکه تعدادی از این سنگ نگاره ها برای برپا ماندنشان سیم های مفتولی به دورشان بسته اند تا اگر بر اثر نم خراب نشدند، حتما بر اثر زنگ زدگی تخریب شوند.

هژبری درخصوص موزه سنگ نگاره های طاق بستان گفت: این سنگ نگاره ها از مکان های مختلف جمع آوری و به این مکان آورده شده اند.

به گفته این باستان شناس، مهم ترین عامل تخریب سنگ علاوه بر رطوبت، تغییر دمای محیط است. چنان که در این منطقه، دما در روز گرم تر و در شب سردتر می شود و این عامل مخربی برای سنگ به حساب می آید. همچنین قرار گرفتن در مقابل باران و ماندن رطوبت آن در داخل سنگ ها سبب به وجود آمدن صدماتی در آنها می شود. بنابراین برداشتن حفاظ ها که حداقل امکان حفاظت از سنگ ها را فراهم می کرد، بسیار ناپسند است.