گل زبان ندارد که بگوید دوستت دارد، گل دست ندارد که دستت را با عشق بگیرد و چشم به چشمت بدوزد، گل پا ندارد که جلوی خانه ات بست بنشیند و از جایش تکان نخورد، گل عمرش هزار سال نیست که تا ابد کنارت بماند؛ ولی گل بی آن که دست و پا و زبان داشته باشد در همان دقایقی که زنده است با آن چهره هزاررنگش دلبری می کند.

عشاق گل را می بویند، دلشکسته ها آن را می خواهند، قطع رابطه کرده ها برای آشتی به سراغ گل می روند، بی حوصله ها با گل تسکین می گیرند و... برای تبریک، برای تسلیت، برای همدردی، برای اثبات محبت و برای تحکیم دوستی آدم ها به گل متوسل می شوند، چون می دانند هیچ واسطه ای به خوبی گل از پس کارها برنمی آید.