مفهوم سبک زندگی بسیار کلی و انتزاعی است و ممکن است تحت تاثیر مولفه های بسیاری قرار گیرد. متاسفانه برخی آثار نمایشی ما به دلیل اینکه در روش بازیگری، کارگردانی و اجرای صحنه ها، ناخودآگاه تحت تاثیر آثار نمایشی غربی و هندی قرار می گیرد، تصویری غیرواقعی از یک کار ایرانی ارائه می دهد. ما باید در سریال ها به سمت ایرانیزه شدن روایت پیش برویم. گاه به خاطر تقلید ناخودآگاه کارگردانان از برخی تکنیک های غربی میزانسن، بیننده ایرانی آن طور که باید با صحنه ها و سکانس های سریال ارتباط برقرار نمی کند و احساس می کند که یک سریال نمایشی و دور از واقع را تماشا می کند. مصداق بارز این موضوع طرح برخی حرکاتی است که کل کار را تحت تاثیر قرار می دهد. به طور مثال وقتی بازیگری پشت به شخص روبه رو دیالوگش را می گوید یا بازیگری قدم زنان دیالوگش را تکرار می کند، برگرفته از یک سبک ادبیات نمایشی غربی است که متاسفانه در ایران نیز نفوذ کرده و گاهی باعث عدم ارتباط مخاطبان با سریال می شود. کیانوش عیاری، اصغر فرهادی و رضا میرکریمی از آن دسته کارگردانانی هستند که در روایت و ساخت یک کار کاملاایرانی موفق عمل می کنند. گاهی برخی از سریال ها صرفا برای خلق یک فضای کمدی به سمت لودگی می روند. نشان دادن تصویر فردی با پیژامه که برای ایجاد خنده دایم به سر و کله فرد دیگری می زند و به راحتی به او توهین می کند به نظر من نشان دهنده فرهنگ مشخص یک ایرانی نیست و باید به شدت از انتشار این گونه صحنه ها بپرهیزیم. شعارزدگی رابطه مستقیم با روشی دارد که برای روایت یک داستان انتخاب می کنیم و هر چقدر به سمت شعارزدگی و ارائه شعارهای ناهماهنگ با فرهنگ ایرانی حرکت کنیم، بیننده نیز ارتباط کمتری با این گونه آثار برقرار می کند. آثار نمایشی تلویزیون در بهترین حالت خود می تواند یک سبک زندگی سعادتمندانه را که در جامعه وجود دارد به بهترین شکل بازنمایی کند. این مهم تحقق پیدا نمی کند، مگر اینکه کارگردانان ما تجربه کار در این سبک را کسب کنند.