ظاهرا دعای قدیمی ها اثر کرد؛ همان هایی که تا کاری برایشان انجام می دادی، می گفتند «الهی پیر شی.» حالارسما در حال پیر شدن هستیم و مدت هاست که اعلام می شود جمعیت ایران به سمت میانسالی می رود، البته آمارها هم همین موضوع را نشان می دهد.

براساس آمارهای اعلام شده بیش از 5 میلیون و 500 هزار سالمند در کشور حضور دارند که حدود 7 درصد جمعیت کشور را شامل می شوند، اما جمعیت سالمند کشور در دهه اخیر افزایش می یابد و سپس با یک کاهش جزیی تا سال 1395 ثابت می ماند و دوباره از سال 1400 به بعد افزایش خواهد یافت تا جایی که در سال 1405 با کشوری سالمند روبه رو خواهیم شد.

همین آمارها تائید می کند که تا 40 سال آینده حدود 24 درصد از جمعیت کشور ما سالمند باشند، یعنی یک نفر از هر چهار نفر جمعیت کشور بالای 60 سال خواهند داشت.

از وقتی این آمارهای رسمی اعلام شده، کارشناسان توصیه می کنند باید برنامه ریزی های کشور به سمتی برود که بتواند نیازهای این خیل عظیم افراد پا به سن گذاشته را پاسخگو باشد.

افزایش مراکز توانبخشی و درمانی ویژه سالمندان، افزایش مراکز تفریحی برای این افراد، بهبود حمایت های مالی تحت نظام بازنشستگی کشور و خصوصا حمایت های روانی از جمله سرفصل های این توصیه ها محسوب می شود.

با وجود این زمانی متوجه اهمیت موضوع می شویم که به آمار کمیته امداد دقت کنیم. سرپرست کمیته امداد امام خمینی اعلام کرده که هم اکنون بیش از یک میلیون و 500 هزار سالمند کشور زیر پوشش این نهاد هستند.

اگر جمعیت 5 میلیون و 500 هزار نفری سالمندان کشور را در نظر بگیریم، این آمار نشان می دهد که از هر چهار نفر جمعیت سالمند فعلی کشور، یک نفر رسما نیازمند کمک های مالی است و بدون حمایت های دولتی مانند مستمری حدود 50 تا 70 هزار تومانی کمیته امداد امکان ادامه زندگی ندارد.

اگر با آماری که حالاروی شیب تند سالمندی قرار گرفته، جلو برویم، مسلما به عدد و رقم های بزرگ تری می رسیم که بعدها قرار است هم سالمند باشند و هم نیازمند به کمک، نیازهایی که محدود به حمایت مالی نمی شود و نیازمند برنامه ریزی اساسی در حد برنامه توسعه پنج ساله کشور است.

با این تفاسیر شاید قدیمی ها باید جور دیگری دعا می کردند، مثلامی گفتند پیر شوی، اما سالم و بی نیاز!