سی ویک سال یا سی ویک دوره فرقی نمی کند. این عدد نشانه عمر یک جشنواره است که قرار بود، جشنواره «سینمای ملی» ما باشد. سینمایی که قرار بود پس از آن همه فراز و نشیب و تغییر مدیریت ها، اینک چندگام جلوتر از آنچه که پیش تر بود بایستد. و نسل امروز و فردا را به «سینمایی بالنده» و البته «اندیشمند» دلخوش کند. اما چنین نشد. نشد به این دلیل که سینمای «بالنده» دهه شصت و هفتاد در اوایل دهه نود از نفس افتاد و اینک نفس های آن نیز به شماره افتاده است. در همین روزهای شلوغ جشنواره تهیه کننده ای خطاب به من گفت: «می بینی، سینما تعطیل شده است.» و من به کرات در طول این یکی ودوسال از زبان بسیاری شنیده ام؛ چه از زبان