«ما که منتقد نداریم»، «در ایران نقد نیست»، «متاسفانه هیچ وقت منتقد نداشتیم.» اینها گزاره ها یا بهتر است بگوییم حکم هایی است که غالبا هنرمندان و به خصوص نویسندگان با صراحت و سهولت، شفاها و مکتوب، در عرصه عمومی صادر می کنند. ظاهرا هیچ شک و شبهه ای در صحت این جملات نیست. این نقل قول ها، فارغ از اینکه قایل یا ناقل آنها چه کسی یا کسانی باشند، در موقعیت های مختلفی ادا می شوند. حتی در جلسات نقد ادبی هم که با حضور یکی، دو منتقد در کنار نویسنده یا خالق اثر برگزار می شود، یکی از طرفین و بعضی وقت ها هر دو طرف، اظهاراتی را مبنی بر غیاب نقد و منتقد بی تعارف و بی غرض چاشنی بحث می کنند. در عمل منتقد موجودی