تعقل و تاکید و الزام بر آن در درک و فهم معانی تنها به یک دین یا یک ملت محدود نشده، بلکه آدمی ذاتا حسن تعقل و تفکر را دریافته و لزوم به کارگیری آن را در زندگی چه از بعد مادی و چه از لحاظ معنوی ادراک کرده است.

بشر به طور فطری در طول حیات خویش، مسائل و معضلات خود را به مدد این قوه حل و فصل کرده و ماحصل آن را به کار برده است و به واسطه این توانایی راه از چاه باز شناخته و سره از ناسره را معلوم ساخته است.

اما تعقل، تفکر و اندیشه در مبانی و معانی علمی بویژه علوم الهی و معانی غیبی نمودی هر چه بیشتر پیدا می کند و ابزاری کارآمد در حل مسائل و معضلات فکری عقیدتی می گردد چه این اندیشه آدمی است