ما ایرانی ها براساس یک سنت دیرینه، پنجشنبه آخر سال را به زیارت اهل قبور، اموات، درگذشتگان و شهدا می رویم و در آخرین پنجشنبه سال به یاد خوبی های آنان، فاتحه می خوانیم، برای آمرزش و غفران آنان از درگاه خداوند مهربان دست به دعا برمی داریم و با تلاوت آیات نورانی الهی هم برای ازدست رفتگان طلب رحمت می کنیم، هم برای خود آمرزش می طلبیم.

هر چند زیارت اهل قبور به ما سفارش شده است و در سیره بعضی معصومین علیهم السلام به آن توصیه شده و مومنین همواره به آن تقید دارند و ما در روزهای پایانی هفته شاهد حضور گسترده مردم در آرامستان ها هستیم، اما این حضور و زیارت در روز پنجشنبه آخر سال که در فرهنگ ما ایرانی ها به سنتی نیکو تبدیل شده است ویژگی خاص خود را دارد، این اقدام خداپسندانه که برای اموات موجب رحمت و برکت است، برای ما هم ثمربخش است.

این که ما در حین استقبال از فرا رسیدن سال نو، بهار طبیعت و در حال خانه تکانی و آماده شدن برای عید و دید و بازدید، به یاد مرگ و قیامت و روز معاد هستیم، از ارزش و جایگاه ویژه ای برخوردار است که همواره یاد مرگ، راه و رسم زندگی را برای ما ترسیم می کند تا به همنوعان خود کمک کنیم، در برخوردهای فردی و اجتماعی و رفتارهای خود به اصول و ارزش ها پایبند باشیم، در زندگی، انسان هایی وارسته و پرهیزگار باشیم و خانه ابدی را همین آرامستان ها بدانیم.

یادمان باشد حیات و زندگی ما مرهون مجاهدت غیورمردان این سرزمین است، آنان که با شهادت و از جان گذشتگی راه و رسم جوانمردی را به ما آموختند و با ایثار جان خود به دفاع از کیان این سرزمین برخاستند، امروز به رسم ادب و وفاداری به آرمان بلند آنان، زائر قبور مطهر شهیدان باشیم.