همه، ویژگی های معتادان را دارند. جنس شان به راه نباشد، خمار، کسل و کلافه می شوند؛ جنس شان برسد، نشئه اند و دنیا به کامشان است. آنها هم مثل بقیه معتادها از مصرف تفریحی شروع می کنند و بعد آرام آرام، دوز مصرفشان بالامی رود تا به جایی می رسند که همیشه در چرخه های نشئگی و خماری شناورند و هیچ وقت در حال و هوای طبیعی نیستند.

البته فرق هایی هم با معتادها دارند، جنس مصرفی معتادهایی که ما می شناسیم یا تریاک است یا کراک یا هروئین یا شیشه، جنس این گروه؛ اما اینترنت است.

معتادان اینترنتی ظاهر را حفظ می کنند و کسی نمی فهمد که مغز و احساساتشان در حال تغییر است و دیگر به روابط بین فردی اهمیتی نمی دهند و به جای لذت بردن از دنیای واقعی، ترجیح می دهند پای صفحه کلید و مانیتور رایانه شان، دنیا را سیر کنند و به این ترتیب، چه متاهل باشند و چه مجرد از خانواده و به طور کلی تر زندگی اجتماعی جدا می شوند.

حالادیگر فقط دو قدم به نوروز مانده است، اداره ها و شرکت ها هم تعطیل می شوند و دیگر خبری از اینترنت مجانی در برخی اداره ها نیست و خیل آن معتادهای پنهان و خطرناک، به خانه برمی گردند و آن وقت است که اعضای خانواده از آن نشستن های صبح و شب آن عضوشان پای رایانه یا ور رفتن شان با تلفن همراهی که به اینترنت متصل شده است، می فهمند یک عضوشان، گرچه حضور فیزیکی دارد، اما مدت هاست از دست رفته است. مثل همه انواع دیگر اعتیاد؛ اما این اعتیاد هم درمان دارد، مهم این است که آن را تشخیص بدهیم و بعد، برایش چاره اندیشی کنیم برای مثال می توانیم از معتاد اینترنتی بخواهیم فقط ساعت های مشخصی از روز را به پرسه زنی در اینترنت اختصاص بدهد یا با دیگر اعضای خانواده در تفریح های خارج از خانه که نیاز به تحرک دارد و آنها را رایانه جدا می کند، شرکت کند. فقط یادتان باشد، موفقیت تان در این برنامه ها به شرطی است که اولاخودتان هم تا حدی با فضای مجازی آشنا باشید و بدانید دقیقا سعی دارید استفاده از چه چیز را برای عضو معتاد خانواده محدود کنید و دیگر این که برای اوقاتی که او به اینترنت وصل نیست، برنامه ای مشخص داشته باشید که او را قانع کند، دنیای واقعی از دنیای مجازی لذت بخش تر است.