اینکه راجر ایبرت پس از چند سال سکوت، درست زمانی که اعتراف کرد بعد از نوشتن 300 نقد در سال می خواهد قلم را زمین بگذارد از جهان رفت، کاملابه شخصیت او می آمد. با جرات می گویم پرکاری او به این دلیل بود که حرف نزدنش به خاطر بیماری را با خشم، خنده و تمسخر جبران می کرد. ایبرت مردی بود که با تمام موانع سرراهش بدون ترس مواجه می شد. یکی از این مواجهه ها زمانی اتفاق افتاد که سرطان تمام وجودش را فرا گرفته بود، اما همچنان به نوشتن ادامه داد و مواجهه دیگرش اصراری بود که منتقد مشهور و محبوب بودن داشت، آن هم در رسانه یی مثل سینما که به نظر می رسد بعضی وقت ها به جریان اصلی تعلق ندارد. اما یکی از پیروزی هایش