هر چند مشکلات تالار مولوی پیشینه ای طولانی تر از چند ماه دارد، اما این مسائل در آستانه برگزاری سی و یکمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر یعنی بهمن سال گذشته خود را نشان داد. در همین ایام بود که خبری مبنی بر حذف این سالن از فهرست سالن های برگزارکننده جشنواره منتشر شد و علت این اتفاق هم به گفته مدیر سالن مولوی پرداخت نشدن بدهی معاونت هنری به دانشگاه تهران در جشنواره های بیست و نهم و سی ام بود.

این مشکلات در دوره های گذشته هم حاشیه هایی برای تالار مولوی پیش آورده بود، از جمله استعفای سعید اسدی مدیر این تالار در پایان جشنواره سی ام البته این مدیر با گذشت چند ماه و وعده های تازه ای که برای حل مشکلات به او داده شده بود به سمت خود بازگشت و کار خود را از سر گرفت. این بار اما حدود دو ماه است که اسدی استعفای خود را به امور فرهنگی دانشگاه تهران تقدیم کرده و بیش از یک ماه است که در محل تالار مولوی حاضر نشده است.

به نظر می رسد اسدی چنانچه در گفت وگوهای چند روز گذشته خود اعلام کرده است دیگر به تالار مولوی باز نخواهد گشت. او درباره امکان بازگشت خود به تالار مولوی به فارس گفته است شرایطی که برای تالار مولوی می خواهم خواسته زیادی نیست، اما ظاهرا این مسائل ساده برای دوستان بسیار پیچیده به نظر می رسد.

او نقص ساختار مالی تالار مولوی و نداشتن حساب مالی جداگانه برای این مرکز را از دلایل عمده مشکلات دانسته و معتقد است: تالار مولوی باید از لحاظ ساختار مالی به یک استقلال مشخص و معین دست پیدا کند، از طرف دیگر یکی از مشکلات این تالار کمبود نیروی انسانی است.

تاکنون معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و امور فرهنگی دانشگاه تهران هیچ یک اظهارنظری درباره این موضوع نکرده اند و یکی از بهترین تالارهای تئاتری کشور بلاتکلیف مانده است.

تالار مولوی در سال 91 توانسته بود نمایش های موفق و پرمخاطبی چون «اسکیس»، «قیاس الدین مع الفارق»، «به صدای زمین گوش کن»، «پچ پچه های پشت خط نبرد» و «ویران» را روی صحنه برده و تحسین مخاطبان و اهالی تئاتر را برانگیزد.