طی سال های متمادی، روانشناسان و متخصصان بهداشت روانی برای طبقه بندی کردن افراد و شناسایی افراد باهوش از مفهوم هوش شناختی استفاده می کردند. اما خیلی زود متوجه شدند افراد باهوشی وجود دارند که توانایی اداره کردن رفتارها و کنار آمدن با دیگران را ندارند، بنابر این عاملی شناسایی شد که نشان می داد افراد علی رغم داشتن هوش هیجانی بالا، در استدلال، قضاوت و حل مساله توانایی سازگاری اجتماعی ندارند و نمی توانند ارتباط و تعامل خوبی با دیگران برقرار کنند. از این رو این عامل را هوش هیجانی نامیدند. در حقیقت هوش هیجانی برگرفته از دو مقوله است. نخستین مساله قابلیت و شایستگی های فردی و پس از آن ها قابلیت های اجتماعی