در جوامع پیشرفته، به ویژه کشورهایی که اساس اداره آنها بر مبنای مردم سالاری است یا مقامات آنها علاقه مندند که دموکراسی در جامعه شان نهادینه شود، احزاب سیاسی و تشکل های صنفی و تخصصی، از اعتبار بالایی برخوردارند. روشن است که احزاب و کانون های مردم نهاد، در هر شرایطی می توانند در سازماندهی امور و رفع نابسامانی ها در بخش های گوناگون و در میان اقشار متفاوت جامعه، توسعه همه جانبه ایجاد کنند. اما در ایران، احزاب و گروه های سیاسی اجتماعی، سرنوشت نه چندان خوب، بلکه غم انگیزی داشته و دارند. اگر چه تعداد احزاب و تشکل های نسبتا مهم در کشور ما زیادند، اما چندان که باید و شاید کارایی سودمندی ندارند. احزاب،