دکتر امیرهوشنگ کاووسی، منتقد سرسخت فیلم های ایرانی که برای از اعتبار انداختن فیلم های تولید شده در وطن ترکیب «فیلمفارسی» را برساخت و به فیلم های ایرانی اطلاق کرد به تاریخ دوم فروردین سال 1392 درگذشت: مردی که می گفت به فیلمسازی نپرداخته چون شاهکار سینمایی به اندازه کافی هست و در سینماهای ایران شاهکارهای سینمایی که فرنگی هم بودند به نمایش درمی آمد و آنچه لازم است تحلیل و نقد و به نوعی آموزش سینماست. این گفته و ادعای دکتر امیرهوشنگ کاووسی بود. وقایع تاریخ سینمای ایران و کارنامه کاری دکتر کاووسی از نوشتن نقدهای سینمایی تا معاونت اداره کل امور سینمایی و رییس اداره نمایش وزارت فرهنگ و هنر خیلی منطبق بر ادعای کاووسی نیست. خب هر کس روایتی دارد و از تقابل این روایت ها می توان افق تازه یی در تحلیل موضوع داشت که طبعا با توجه به حوزه کاری کاووسی، سینما و مشخصا سینمای ایران است. در پرونده پیش رو سعی شده در حد کفایت کاووسی و سینمای ایران را در بافتار (context) خود بررسیم، خلاف آنچه که دکتر کاووسی در نقدهایش بر سینمای ایران لحاظ نمی کرد و از سینمای نوپای ایران در اوایل دهه 30 که در مرحله آموختن راه رفتن بود توقع پرواز داشت!