دست خودش نیست. پارسال که آمده بود تهران، دو سه روزی وبال گردنم بود تا همه نمایشگاه کتاب را نشانش دادم. روز اول دستش را گرفتم و از در شمالی مصلابردم پشت بام شبستان. هوا، عجیب پاک بوده و قله پربرف دماوند آن دورها، به کوهنوردان چشمک می زد بیایید بالااگر جرات دارید. دماوند را نشانش دادم. گفتم ببین موسیو مملخان، آن کله قند گنده در آن دور دست، کوه دماوند به آن طول و عرض است. این یکی دیوار افراشته پر از برف هم قلل توچال و کلکچال و چند تا چال دیگر است. این پایین هم شبستان مصلی و میعادگاه کتابخواران زمانه. می گذاری بروم دنبال کارم و تو هم کتاب بخری؟ کشته یار شد که نه، باید همراهم باشی، وگرنه نمی دانم