«خنده بر هر درد بی درمان دواست»، «بخند تا دنیا به رویت بخندد»، مثال هایی آشنا برای همه ما که در فرهنگ ایرانی رشد یافته ایم. شادی، گمشده یی است که در زندگی افراد، دیر یافته می شود. زیرا همان گونه که راه دادن اندوه به دل، آسان است، به درون کشیدن شادمانی در روح و روان انسان، کاری است که به نظر می رسد این روزها، سخت و مشکل می نماید، زیرا هزاران بهانه برای درهم ریختن اعصاب و پرخاشگری به یکدیگر داریم، ولی هر گاه به یک بهانه برسیم که شادمان کند، مجبوریم مانند گل سرخ سیاره «شازده کوچولو» از آن مراقبت کنیم. بی گمان، شاد بودن در میان هیجانات روح آدمی، جنبه غالب را دارد. این صفت در میان سه صفت دیگر «اندوه،