احمد جورقانیان هم از میان ما رفت. وقتی آقای مطمئن زاده خبر درگذشت جورقانیان را به من اطلاع داد، شوکه شدم؛ نه ازمرگش که بالاخره همه ما را در بر می گیرد، بلکه به دلیل عشقی که به سینما داشت و این همه عشق را زودهنگام جا گذاشت و رفت. اصلا«مجنون فیلم»، مسمای مناسبی برای او بود. شاید یا حتما نسل جدید سینمادوست او را نشناسد. او یکی از شناخته شده ترین کلکسیونر های فیلم های تاریخ سینما بود. آرشیو خوبی از فیلم های 35 و 16میلیمتری داشت. یا بهتر بگویم مقطع سینمای کلاسیک و فیلم های خارجی تا دهه 70میلادی. هرجا که نمایش فیلمی بود یا سینماتکی برپا می شد، او همان جا حضور داشت، با کلی پیشنهاد. خودش تحصیلکرده سینما بود ولی آنقدر سینما و فیلم برایش جدی بود که زندگی خصوصی اش را تحت الشعاع قرار داده بود؛ ازدواج نکرد و فیلم هایش، فرزندانش بودند. برای او یک سال اخیر چندان خوب نبود. سکته کرده بود و در حرف زدن لکنت داشت ولی وقتی اسم فیلمی می آمد گل از گلش شکفته می شد. چند وقت پیش هم موتورسواری، او را نقش بر زمین کرد و بی انصاف فرار را بر قرار ترجیح داد. مدتی به کما رفت و دیروز هم دعوت حق را لبیک گفت. سال گذشته مهرشاد کارخانی درباره او و نقش موثرش در گسترش فرهنگ فیلم دیدن، فیلمی ساخت. روحش شاد، یادش گرامی.