در سال های اخیر که پیرامون چرایی برخی ناکامی ها در سیاست خارجی مورد پرسش خبرنگاران و عامه مردم قرار می گرفتم همواره تاکید داشتم که سیاست خارجی، ادامه سیاست داخلی یک کشور است؛ پس دیپلماسی موفق زمانی ایجاد می شود که دولت در موضوعات داخلی کشور خود، موفق عمل کند و مورد حمایت قاطبه مردم، تشکل های سیاسی و نخبگان قرار گرفته باشد. در گفت وگوهایی که به ویژه با روزنامه «شرق» داشتم، یادآوری کردم که تعریف از دیپلماسی «کارآ» و «پویا»، عبارت است از گسترش رابطه با همه کشورها و سازمان های بین المللی که نتیجه محتوم آن، ساخت «وجاهت بین المللی» برای کشور است. این مهم، زمانی امکان وقوع دارد که در داخل کشور، توسعه سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، آزادی های سیاسی و رعایت حقوق شهروندی مورد توجه قرار گیرد. راهبردهای اساسی در دیپلماسی، «تشنج زدایی» و «اعتمادسازی» است.