باید گفت که انتخابات دور یازدهم ریاست جمهوری تکرار دوره های دیگر انتخابات به ویژه دوم خرداد 76 و سال 88 است که این بار تدبیر و درایت رهبران اصلاحات و جنبش اعتدالی موجود در جامعه به نتیجه ای منتهی شد که نه رقبای آقای روحانی و نه خود نامزد اصلاح طلبان و اعتدالیون انتظار چنین نتیجه ای داشتند. باید گفت رای که به روحانی داده شده است در حقیقت متعلق به مجموعه ای است که هریک هدف و نظری داشته اند و طبیعتا همه به دنبال یک نتیجه و آن انتخاب آقای روحانی بوده اند، اما طبیعتا وقتی به دولت برآمده از این انتخابات فکر می کنیم و آن را بررسی می کنیم، می بینیم که این دولت باید فراجناحی و متعلق به همه کسانی باشد که در این انتخابات از آقای روحانی حمایت کردند. به همین جهت دولت ایشان غیر از اینکه باید فراجناحی باشد باید یک دولت ائتلافی در برگیرنده همه خواسته های جناح ها باشد که از او حمایت کردند و وجهه مشخصه آنها هم پذیرش قانون اساسی و اعمال اختیارات دولت در چارچوب این قانون و در شرایطی است که جامعه با آن روبه رو است. بدون شک عموم مردم در هشت سال گذشته از دولت کنونی و حامیان او ناراضی بودند و به همین علت به روحانی رای داده اند. مردم الان انتظار دارند که شرایط زندگی اقتصادی اجتماعی شان تغییر اساسی پیدا کند. تغییری که مردم دنبال آن هستند طبیعتا تغییرات عملی و به دور از غوغا و هیاهو است که در هشت سال قبل بر سیاست های این دولت حاکم بوده است. در این میان خواسته های مردم و سیاست های دولت در برآوردن خواسته های آنان تا حدودی که امکان پذیر است با یک موضوع تلاقی پیدا می کند و آن هم تحریم های اقتصادی است که در چند سال اخیر به ویژه از تیر 91 تمام فعالیت های اقتصادی کشور را در چنبره خود قرار داده است. آنان تضمین دهند دولت ائتلافی آینده، باید راه اعتماد سازی با جامعه را در پیش گیرد و به صورتی سیستماتیک و با استفاده از تمامی امکانات موجود در جهت به وجود آوردن شرایط به گونه ای فعالیت کند که تحریم های اعمال شده علیه ایران برطرف شود تا زندگی اقتصادی مردم از این وضعیت نجات یابد.