اجرای دکتر علی رفیعی از نمایشنامه یرما اثر فدریکو گارسیا لورکا، نکته یی را در آسیب شناسی اجراهای تئاتری امروز به ذهن متبادر می کند که البته نمایش یرما خود از این آسیب ها به دور است. مدت ها بود دنبال محمل مناسبی برای طرح این آسیب بودم که چون یرما در دام این آسیب ها نیست، می توان از آن به مثابه مثالی معکوس برای بیان این آسیب شناسی در مقدمه سود جست. نمایش های ایرانی و فرنگی که در یکی دو سال اخیر روی صحنه می روند با دو عیب اساسی روبه رو هستند. برخی به کلی متن کلامی و نوشتاری را نادیده گرفته و با تاکید بر «اجرا»ی صرف می کوشند سلفی باشند برای ادعای قرن بیستمی حذف متن نوشتاری و کلامی از عرصه تئاتر.