علی کفاشیان به فوتبال تحمیل شد. ثمره یک سناریوی جاه طلب که قرار بود محمد علی آبادی را رییس فدراسیون فوتبال کند. فیفا بازی را به هم زد و کفاشیان شد بازوی اجرایی رییسی که به خواسته اش نرسید: «علی آبادی خودش می خواست بیاید، به من هم گفت بیا که بعد خودش نتوانست بیاید و به عنوان رییس سازمان من را ترجیح داد.» با وجود تکذیب های همیشگی علی آبادی، کفاشیان هیچ وقت مخفی نکرد که از چه میان بری سر از فوتبال درآورد. بار دوم علی کفاشیان وقتی به فوتبال تحمیل شد که این بار گزینه دولت او نبود. وزارت تازه تاسیس ورزش پشت کفاشیان را خالی کرد. وزیر در ملاقاتی به او فهماند که کنار برود. کفاشیان ولی ماند و با داعیه «استقلال فدراسیون» حمایت رسانه ها را مصادره کرد. فشار رسانه ها اعضای مجمع را برای انتخاباتی آزاد شجاع کرد تا این بار کفاشیان در تقابل با فوتبال دولتی، با فوتبال بماند: «شک نکنید این بار مردم هستند که از من توقع دارند.»کفاشیان نمونه آماری خوبی از سبک مدیریت ورزش در ایران است. مدیران متوسطی که از وجه مصالحه کرسی ریاست در یک بازی سیاسی متولد می شوند: پس برای پاسخ به پرسش «رفتن یا ماندن کفاشیان؟» صرف عملکرد او در فوتبال اگرچه شرط لازم است اما «کافی» نیست. فوتبال، قلب استراتژیک ورزش ایران، تماما وابسته به پول دولت است اما باید با ژست NGO سازوکار یک موسسه غیردولتی و غیرانتفاعی را حفظ کند!کفاشیان راه رفتن روی بند نازک بین فیفا و فوتبال دولتی را آموخته: با دیپلماسی لبخند گاهی «چوب تعادل» را سمت فیفا پایین می آورد تا با هشدار تعلیق تن به خواست بالادستی ها ندهد و یک زمان سمت دولت متمایل می شود تا جیب فوتبال خالی نماند. این ویژگی ژنی و منحصربه فرد کفاشیان که در منابع آکادمیک رشته مدیریت وجود ندارد، منافع کوتاه مدت یک فوتبال دولتی با اقتصاد بیمار را که حالابه جام جهانی هم رسیده تامین می کند. فدراسیون کفاشیان برای زیرساخت ها، فوتبال پایه، گسترش فوتبال و استقلال مالی فوتبال از دولت، بعد از این هم کار اساسی نخواهد کرد. ولی حالاکه برای مدیریت تیم کی روش مجرب شده و از پس برگزاری یک لیگ نسبتا منظم برمی آید، دلیل محکمه پسندی برای ادامه کار «فوتبال» با کفاشیان در فاصله 350 روزه تا جام جهانی است، چراکه مهم تر از باز تغییر در فدراسیون، تعریف و تصحیح رابطه «فوتبال ایران» با «دولت» و «سیاست» است.