دوستم بدو بدو می رسد دفتر و می گوید: دیده یی یکی دو تا از شاگردان فراستی چه چیزهایی درباره ات نوشته اند توی وبلاگ شان؟ می گویم حالابنشین یک چای بخور و نفسی تازه کن بعد حرف می زنیم... اما دوستم از هیجان نمی افتد و لپ تاپش را سریع از توی کیفش درمی آورد و می رود توی یکی دو سایت و وبلاگ و می گوید بیا بگیر بخوان. می گویم اگر نخواهم بخوانم چی؟ می گوید مگر دست خودت است؟ طرف برداشته به تو توهین کرده. گفته تو هنوز از دهات برنگشته یی... می گویم خب گفته باشد. اینها که مهم نیست. بالاخره آدم یک یادداشتی که می نویسد باید منتظر پس لرزه هاش هم