آقای احمدی نژاد تا چند روز دیگر کرسی اش را - خواه ناخواه- ترک می کند در حالی که کمتر دوستی برای خود

باقی گذاشته است. او با وجود همه انتقاداتی که به اندیشه و روش اش وارد می کنند به نظر من چند روش برجسته در کارنامه ریاستش هست که آنها هم باید دیده شوند: 1- احمدی نژاد گاهی از حداکثر اختیاراتش استفاده کرد. وقتی قانون به مقامی اختیار می دهد امکان استفاده از حداقل تا حداکثرش را پیش بینی کرده است. ادب مقام، لزوما استفاده ناقص از آن نیست. فضای سیاست در کشور ما گاهی به گونه یی است که گویی استفاده از بخشی از قدرت، ممتنع است. استفاده حداکثری از قدرت اگر به رویه یک مقام تبدیل شود مطلوب نیست و گاهی حتی در حکم افراط است ولی اگر به خاطر فضاسازی های تبلیغاتی، مقامی به کلی از بخشی از اختیارات قانونی اش صرف نظر کند این به نفع هیچ کس نیست. 2- احمدی نژاد فرد بی تعارفی است. سیاست ورزی هم با تعارف و رودربایستی نمی شود. عمل به تعهدات و مسوولیت، اقتضایش گاهی بی تعارفی است. این سخن به کلی با ادب و احترام متفاوت است. 3- احمدی نژاد سد مدیریت عالی برای زنان را شکست. این حق زنان است که بتوانند برابر با مردان به مدیریت های عالی برسند. آشکار است که این گشایش به هیچ وجه نباید دست کم گرفته شود، با این امکان، هم گامی برای اعاده حقوق مشروع زنان برداشته شده و هم به قول آقای جلیلی ظرفیت مناسبی در بخش مدیریتی آزاد شده که باید به فال نیک گرفته شود. آشکار است که سخنان فوق به معنای نظر مثبت یا منفی درباره مصادیق متنوع 8 سال گذشته نیست. من منتقد بسیاری از آنها بوده و هستم. سخنم تنها بیان نکاتی در کل بدون وارد شدن به مصادیق بود.