انسان حامل صورتی از عالم شهادت و محسوس و روحی از عالم غیب ملکوتی است. سری در اوست که می تواند کسب فیض از انوار الهی بنماید، بدون این که واسطه ای در کار باشد. به واسطه تربیت می تواند از عالم شهادت به عالم غیب و از ملک به ملکوت برسد. به واسطه متابعت از حق می تواند از عالم ملکوت هم گذشته و به جبروت و غیب الغیوب برسد و انوار جمال و جلال حق را بی واسطه رویت نماید و این همان سری است که در نهاد انسان به ودیعه نهفته شده بود و ملائک از آن غافل بودند «... انی اعلم ما لاتعلمون». زیرا که ملائک به دلیل عدم استعداد نمی توانستند از عالم خود فراتر روند. انسان هنگامی که به امر الهی هبوط و نزول به عالم ارض نمود