طی سال های اخیر شاهد بوده ایم که بر اساس سیاست ها و مصلحت اندیشی های مدیران و مشاوران تلویزیونی، برنامه های «نقد فیلم» در این رسانه افت چشمگیری داشته است. در همان تعداد اندک باقیمانده از این برنامه ها که قسمتی از آن به نقد فیلم اختصاص دارد (مانند سینما یک و سینما چهار) نیز سیاست ها به گونه یی اعمال می شود که سلیقه بر یک نگاه تخصصی و کارشناسانه و هدفمند ارجحیت دارد. روی همین اصل، مرور تاریخ سینمای جهان و دوره های طلایی اش و گونه شناسی و نمایش آثار شاخص و برتر فیلمسازان معتبر و صاحب سبک و کهنه کار یا فیلم های مهجور ولی ارزشمند که