یک حس غیر قابل توصیف است وقتی بعد از 6 سال به کنسرت هنرمند محبوبت بروی که در این سال ها فقط به شنیدن نوای ساز و آوازش از بلندگوی ضبط صوت خانگی دل خوش داشته یی. سهیل نفیسی بعد از 6 سال به جمع دوستدارانش آمد. اغراق نیست اطلاق این واژه «دوستداران» برای جمعی که پنجشنبه و جمعه در تالار اندیشه در کنار هم نشستند تا سهیل نفیسی را «بشنوند». واقعا دوستش دارند. این هنرمند بی ادعا را که برای ابراز خود نیازی به دکور پرطمطراق ندارد و حضور کمرنگش را نباید به حساب غرور نوشت که از وسواس عمیقش برای ارائه روایتی ناب برمی آید. شنیدن صدایش که سکوت و سیاهی سالن را می شکافت همان نوستالژی شیرینی را تداعی می کرد که وقتی در چهاردیواری خانه می شنیدم که می خواند «ری را... ری را»