شهرداد روحانی به لحاظ حرفه یی از جمله رهبران میهمانی است که هم من و هم بسیاری از نوازنده های ارکستر سمفونیک تهران او را دوست داریم و از کار کردن با او لذت می بریم. خصوصا در این سال ها که او به عنوان رهبر میهمان در ایران حضور داشت قطعاتی را برای اجرا انتخاب می کرد که مردم را به سالن های اجرا می کشاند و نوازنده ها را با اجرای قطعات بر سر شوق می آورد. من به همراه شهرداد روحانی و ارکستر سمفونیک تهران اجراهای زیادی داشته ام که برخی از آنها منتشر شده اند و از جمله آنها می توان به سوئیت سمفونی شهرزاد اثر ریمسکی کورساکف، پرنده آتشین اثر استراوینسکی و قطعاتی از دوورژاک اشاره کرد. متاسفانه ما در دنیایی زندگی می کنیم که نه تنها به ارکسترهایمان – ارکستر سمفونیک و ارکستر ملی – بها داده نمی شود بلکه مدام جلوی پای آنها سنگ می اندازند. الان دو سال از تعطیلی «ارکستر سمفونیک تهران» و «ارکستر ملی ایران» می گذرد اما هنوز کاری که بتواند مسیر درستی مقابل ارکسترهای مان بگذارد، انجام نشده است. من امیدوارم که مسوولان موسیقی در دولت جدید فکری به حال این ارکستر ها بکنند. این جای تاسف دارد که ارکستر سمفونیک ما بعد از حدود 90 سال فعالیت تعطیل و منحل شده و نوازنده ها یا بیکار هستند یا در گروه های کوچک فعالیت می کنند. تا آنجایی هم که من می دانم شهرداد روحانی هر وقت در ایران حضور داشت برای پیشرفت مملکت و ارکستر سمفونیک تهران تلاش کرد و در این راه از هیچ تلاشی مضایقه نکرد. او به خوبی از عهده مسوولیت های اخلاقی ای که نسبت به ارکستر سمفونیک داشته برآمده و این انتظار نا به جایی است که او را در زمینه مسوولیت های اداری که در حیطه کاری او نیستند، مقصر بدانیم. شهرداد روحانی به عنوان یک موزیسین عضوی از خانواده همین نوازنده هاست. کامکار