خوش نوشتن درباره یک کار خوب (یا متوسط)، شادی بخش است. انبساط خاطر می آورد. هم برای نویسنده و هم برای منتقد و البته خواننده هم. همه احساس نوعی مفیدبودن می کنند. همه به حال و آینده نظر خوبی پیدا می کنند. این به ویژه درباره نویسنده ها صادق است، اما خوب نوشتن درباره کاری که بد است پشت کردن است به قدم و قلم. خدمتی هم به نویسنده نمی کند. چند نفر را می توانید به یاد بیاورید، نویسندگانی که نخستین اثرشان را بی خودی حلواحلوا کردند و طرف را دچار توهم کردند؟ آنقدر که... چندتا را می خواهید من مثال بزنم؟ اما بدنوشتن درباره کتاب که بد است، هم