شعر استفان مالارمه (1889-1824) یکی از ناب ترین نمونه های کارکرد ذهن در اوج را پیش روی ما قرار می دهد. با وجودی که مشهور است او در میان سمبولیست ها از همه مبهم گو تر است، وقتی که ذهن با مفهوم واقع گرایانه و عمیق شعر مالارمه هماهنگ شود، خواهیم دید که هیچ یک از شاعران متاخر نتوانسته اند چون او جهان، سرشت انسانی و فعل نوشتن را با هم به آشتی برسانند. هر چند پیشروی مالارمه به سمت سمبولیسم عمیق بدون مشکل و مانع نبود. او به درکش از منطق شعری، ورای تناقض های عقیدتی اش به مسیحیت وابسته بود و در این مسیر چیزی را تجربه کرد که خود نامش را «مغاک» نهاد. او به تدریج توانست راهی بیابد تا از نفوذ کاتولیسیسم مسلط