اگر عشق را قائم به «فردگرایی عاطفی» بدانیم: یعنی نگاهی به فرد و اهمیت عواطف او: در این صورت هر دو نفر توانسته اند این عواطف را به دیگری بیان کنند. این «فرد» که همان «ما» است، دو نفرند: یکی «جسی» و دیگری «سلین»

«غنچه یی که به نحوی باشکوه می افتد همیشه زیبا است...»: همین تصور این گمانه را در ذهن متبادر می کند که: آنچه زیبا است به این خاطر است که انسان درمی یابد که گذراست و این پیکربندی زودگذر چیزها در لحظه یی است که انسان همزمان زیبایی و مرگ را با هم می بیند. آیا این می خواهد به ما بگوید که باید زندگی را این گونه گذراند؟ همیشه در توازن میان زیبایی و مرگ، میان حرکت و نابودی اش؟ شاید زنده