هفت سالی می شود که شهریور و پاییز زندگی من با جشنواره فیلم لندن گره خورده است. هر سال یک ماه از عالم و آدم جدا می شوم تا هم این میل مبهم هوس بی پایان به تماشای فیلم ها را ارضا کنم و هم ببینم دارد بر عالم و آدم چه می گذرد. درپایان هر دوره اما نتیجه همواره یکی است: خستگی روحی و جسمی. سفری که با هزاران شوق و امید و روشنی شروع می شود در کنار مواجهه با اندک تجربه های دل انگیز در انتهایش به مقصدی جز از دست رفتن انرژی و بدبینی به جهان و آدم هایش و روزگار و البته خود سینما نمی رسد. جشنواره که تمام می شود اصلادلم می خواهد مثل «تراویس بیکل»