اگر با تسامح به صد و پنجاه سال گذشته بنگریم، سیر توجه به هگل در ایران را به چهار دوره می توان تقسیم کرد: دوره اول توجه اجمالی به هگل در گزارش کنت دو گوبینو درکتاب «ادیان و فلسفه در آسیای میانه» منعکس شده است. گوبینو در حدود 1860 یعنی 30سال پس از مرگ هگل می گوید که در ایران با افرادی آشنا شد که به جای کتاب دکارت که مورد توصیه او بود، از او خواسته اند که فلسفه هگل و اسپینوزا را برای او معرفی کند. ما نمی دانیم این افراد چه کسانی بوده اند، اما گوبینو می گوید علت علاقه به هگل و اسپینوزا روح آسیایی و ایرانی ایشان است. او خودش با توجه به تحلیلش از جامعه ایران در آینده، رواج فکر هگل را مناسب برای ایرانیان