یک نفر با لبخند از میان جمعیت می آید به سمتم. انگشت اشاره اش را جوری برایم تکان می دهد که یعنی «آی ای ای... بالاخره گیرت انداختم» یا یک چیزی تو همین مایه ها. او زیادی صمیمی به نظر می رسد و من فکر می کنم حتی یک بار هم در همه عمری که ازم رفته او را ندیده ام. شاید اصلابا من نیست، با یکی است پشت سرم مثلا. پشتم را نگاه می کنم. حیاط فرهنگسرای نیاوران پر از آدم است، اما تا دوردست -تا جایی که چشم کار می کند- کسی پشت سر من نیست: انگار موسایی با عصایی کوبیده باشد درست وسط جمعیت. دوباره به مرد جوان و انگشتش نگاه می کنم: انگشتی که حالامی دانم برای من است که دارد تکان تکان می خورد. لبخند مرد جوان پهن تر می شود، اضطراب من هم. دستش را دراز می کند.