مرحوم عسگراولادی را به عنوان یک انسان اصولگرا به معنای واقعی می شناختم. او همیشه سر مواضع خود پافشاری می کرد و به مفهوم واقعی کلمه، اصولگرا بود. ندیده بودم با تغییر فضای سیاسی و مدیریتی کشور، مواضع او درباره یک امر واحد، تغییر کند و آرزو می کنم کسانی که ادعای اصولگرایی دارند، مانند او به عقاید و مواضع خود پای بند باشند. آخرین چیزی که از مرحوم عسگراولادی یادم هست، مواضع او بر سر رویدادهای پس از انتخابات سال 88 بود. او دیدگاه هایی در این باره داشت که بارها روی این دیدگاه ها پافشاری کرد و با وجودی که حتی اطرافیانش می خواستند حرف او را تغییر و تصحیح کنند ولی او اصرار داشت که حرف من این است و سخنش را تغییر نداد. همین روحیه باعث می شد که احساس کنیم مرحوم عسگراولادی همیشه در هیات منصفه دادگاه مطبوعات نیز رای را با توجه به تشخیص خود، ارائه می کرد. هر چند آرای این هیات به تفکیک منتشر نمی شود، ولی تصور می کنم هیات منصفه دادگاه مطبوعات به دلیل حضور او، حتی الامکان کمتر تحت تاثیر فضای سیاسی یا ادعاهایی که توسط شاکیان یا کیفرخواست دادستان مطرح می شود، قرار بگیرد.

اینکه مرحوم عسگراولادی ثبات قدم خود را در تصمیماتش از کجا آورده بود، باید به گذشته او بازگشت. او از کسانی بود که در مبارزات قبل از انقلاب نقش داشته و به نظر می رسید این ویژگی ها از جمله پایداری بر اصول را از مبارزات قبل از انقلاب به دست آورده بود. خوب است سیاسیون این رفتار مرحوم عسگراولادی را الگوی رفتار و تصمیمات خود قرار دهند و سعی کنند از موضع گیری های فصلی و متناسب با جبر و فضای روز، پرهیز کنند. آن مرحوم زحمت زیادی برای پیروزی انقلاب کشیده بود البته همه برای پیروزی انقلاب زحمت کشیده بودند و او نیز چون این موضوع را می دانست، سعی می کرد در موضع گیری های خود رفتار افراطی نداشته باشد و با توجه به اوضاع زمانه، موضع گیری های خود را تغییر ندهد.

روزنامه نگار