از موسم پیروزی جناب روحانی تا به امروز همه تا توانستیم از تدبیر و امید گفتیم و نوشتیم و انصاف باید داد هر آنچه به قلم آمد همه منویات درونی دوستان و مشتاقان تدبیر و به طریق اولی: امید نبود. در عرصه رسانه های مکتوب و به ویژه روزنامه های موجود عارضه یی بس خطرناک از گذشته وجود داشته و تا حالیه نیز سر در گریبان همه اصحاب قلم را در برگرفته است و آن نقیصه و عارضه، اگر تعارفات معمول را کناری بنهیم: «چشم ندیدن همدیگر»

است. به طوری که هیچ وقت خواسته نشد دو سوی داستان در یک تعامل مرضی الطرفین، به حرف های هم گوش فرا دهند و اگر نکته مثبتی در نگرش ها دیدند، به صواب ادامه بدهند آن مرام و مسلک را... اگر طرفین که منظور از طرفین روزنامه های دو دیدگاه موجود در نحله فکری- سیاسی حال کشور است، به موجودیت هم اعتقاد داشته باشند و به هم به چشم رقیب کاری بنگرند و نه صرفا بر باد دهنده منافع کشور و نظام! بسیاری از مشکلات و مصایب عرصه خبر کشور برطرف می شود.

چطور و به چه شکلش بر همگان که آگاهند بر نگاه مثبت، امری است واضح و بسیار روشن. از این جهت که وقتی نگاه کلان به منافع کشور وجود داشته باشد و هر دوی سوی رسانه های موجود، هم را در یک راستا با تفاوت دیدگاه بپندارند، می توان به سر فصل مشترکی از نگاه آشتی جویانه رسید و بر فرض مثال در بزنگاه های خاص خبری که نیاز به حمایت از ارکان موجود است به هیچ شایبه و قصد و غرضی به میدان وارد

شوند. هر چند خود مسوولان رسانه های موجود، هیچگاه نخواستند در یک فضای مهربانانه با هم نشستی داشته باشند که در آن به هم «متلک سیاسی» نپرانند ولی نمی توان کتمان کرد اگر چنین بینشی بین اهالی مطبوعات وجود داشته باشد در پاشنه آشیل های آینده احتمالی، هیچ نیرویی بهتر از طرفین برای هم نمی تواند وجود داشته باشد.