سکوت و فریاد واژگانی هستند در تقابل و در راستای یک پیوستار: پیوستارصدا و به تعبیر درست تر آوا. چرا آوا؟ به همان دلیل که صدا با موسیقی تفاوت دارد، صدا با آوا و آواز هم تفاوت دارد. ذات یکی طبیعت و با سرشتی حیوانی-جسمانی است ودر دیگری روح انسان و اندیشه و عاطفه، احساس و تخیل دمیده می شود و صدا را به آوا و آواز- لطافت و حکمت انسانی- بدل می کند. صدا یک سرمایه اجتماعی وسازمانی است. صدا حاکی از چرخش و شور و حال زبان است و امروزه به کمک نظرات امثال هایدگر و دریدا و فلاسفه زبان نیک می دانیم که زبان در ارتباط تنگاتنگ با تفکر است. ملتی که تفکر ندارد زبان عالی و فخیم و استوار هم ندارد.